داستان محمود خان جوزانی ( مامود ) و هرچ

روزی روزگاری محمود خان جوزانی به رسم مرگانان برای شکار بزکوهی به ارتفاعات روستا میرود او بعد از شکار و طی مسافتی در مسیر بازگشت(له بنه زائی یا زاوی جوزانه ) تصمیم به استراحت و رفع خستگی می گیرد شکار را بر زمین میگذارد تا نفسی چاق کند ناگاه متوجه حضور چیزی میگردد به اطراف که می نگرد هرچی (  هرچ در زبان کرمانجی به معنای خرس است ، خرس قهوه ای موجود در مناطق کوهستانی بین قوچان و درگز که حیوانی فوق العاده باهوش میباشد) می بیند ترس بر وجودش غلبه می کند با خود کلنجار میرود که خدایا چه چاره ای کنم تا از این موقعیت رها شوم اگر فرار کنم ممکن است این هرچ بزرگ و پرمو مرا از هم بدرد .

ناگاه در ذهنش  جرقه ای روشن میشود و نقشه ای میچیند سپس بر جای خود میماند و آرام آرام هیزم ها را روی هم انباشته و آتشی درست میکند در همین حین هرچ به او نزدیک میشود و به تقلید از حرکات مامود خان می پردازد آنچنان که مامود برای امتحان هرچ هر کاری میکرد تا ببیند عکس العمل هرچ چگونه است گاهی سرش را می خاراند گاهی پشتش را و . و حیوان به تقلید همچنان ادامه می داد

مامود خان لاشه بزکوهی را پاره کرد و چربی های گوشت را کند و شروع به مالیدن چربی ها به بدن خود کرد و هرچ هم همانگونه کرد که مامود خان انجام میداد 

تا آنجا که جثه بزرگ هرچ پر از چربی لاشه ی بز کوهی گردید .

اکنون موقع آن شده بود که نقشه اش را عملی نماید آنگاه از داخل آتش چوبی برداشت و آتش را به بدن خود نزدیک کرد هرچ هم آتشی  برداشت و به بدن خود چسباند ناگاه آتش بدن پر مو و پرچرب هرچ را فرا گرفت و جیغ و ناله ی هرچ در آن دره پیچید و به آسمان رفت و پا به فرار گذاشت .

بدین ترتیب بود که مامود خان از این موقعیت خطرناک جان سالم به در برد.